ارز های دیجیتال

کریپتوکارنسی یا کریپتو یک ارز دیجیتالی است که برای کار به عنوان وسیله مبادله از طریق یک شبکه کامپیوتری طراحی شده است که برای حفظ یا نگهداری آن به هیچ مقام مرکزی، مانند دولت یا بانک، وابسته نیست. این یک سیستم غیرمتمرکز برای تأیید اینکه طرف‌های معامله پولی را که ادعا می‌کنند در اختیار دارند، است و نیاز به واسطه‌های سنتی مانند بانک‌ها را در هنگام انتقال وجوه بین دو نهاد از بین می‌برد.

سوابق مالکیت سکه فردی در یک دفتر کل دیجیتال ذخیره می شود، که یک پایگاه داده کامپیوتری با استفاده از رمزنگاری قوی برای ایمن کردن سوابق تراکنش، کنترل ایجاد سکه های اضافی و تأیید انتقال مالکیت سکه است. ارزهای رمزنگاری شده علیرغم نامشان، به معنای سنتی آن ها ارز در نظر گرفته نمی شوند و در حالی که رفتارهای متفاوتی برای آنها اعمال شده است، از جمله طبقه بندی به عنوان کالا، اوراق بهادار و همچنین ارزها، معمولاً در عمل به عنوان یک طبقه دارایی مجزا در نظر گرفته می شود. برخی از طرح های رمزنگاری از اعتبار سنجی برای حفظ ارز دیجیتال استفاده می کنند. در مدل اثبات سهام، مالکان توکن های خود را به عنوان وثیقه قرار می دهند. در ازای آن، آنها به نسبت مقداری که سهام دارند، بر توکن اختیار می‌کنند. به طور کلی، این سهامداران توکن در طول زمان از طریق هزینه‌های شبکه، توکن‌های تازه ساخته شده یا سایر مکانیسم‌های پاداش، مالکیت بیشتری در توکن به دست می‌آورند.

ارز دیجیتال به شکل فیزیکی (مانند پول کاغذی) وجود ندارد و معمولاً توسط یک مرجع مرکزی صادر نمی شود. ارزهای دیجیتال معمولاً از کنترل غیرمتمرکز بر خلاف ارز دیجیتال بانک مرکزی (CBDC) استفاده می کنند. زمانی که یک ارز رمزنگاری شده قبل از انتشار یا ایجاد شده یا توسط یک ناشر صادر می شود، به طور کلی متمرکز در نظر گرفته می شود. هنگامی که با کنترل غیرمتمرکز پیاده‌سازی می‌شود، هر ارز دیجیتال از طریق فناوری دفتر کل توزیع‌شده، معمولاً یک زنجیره بلوکی، کار می‌کند که به عنوان پایگاه داده تراکنش‌های مالی عمومی عمل می‌کند. طبقات دارایی های سنتی مانند ارزها، کالاها و سهام، و همچنین عوامل اقتصاد کلان، در معرض بازدهی ارزهای رمزپایه اندکی هستند.

یکی دیگر از روش های تایید تراکنش از طریق اثبات کار به وسیله ماینر صورت میگیرد که با خرید ماینر می توان به عنوان فعال شبکه عمل نمود.